Doświadczenia we wdrażaniu Krajowego Funduszu Szkoleniowego

24 września 2015 wróć do listy aktualności »

W panelu dyskusyjnym uczestniczył przedstawiciel OPZZ Bogdan Grzybowski, który powiedział m.in. - w dotychczasowej polityce wydatkowania środków z Funduszu szczególne zastrzeżenia OPZZ budziły i budzą trzy kwestie.

Po pierwsze – wykorzystywanie środków Funduszu jako sposobu na bilansowanie budżetu państwa bez względu na realne potrzeby rynku pracy, poprzez blokowanie środków na koncie Funduszu przez Ministra Finansów, podczas gdy o wielkości i charakterze wydatków ze środków Funduszu powinna decydować bieżąca sytuacja na rynku pracy (a więc de facto resort pracy, do którego należą monitorowanie sytuacji na rynku pracy i polityka zatrudnienia).

Po drugie – od 2009 r. Fundusz Pracy został obciążony kosztami stażów podyplomowych niektórych grup zawodowych (m.in. lekarzy), i tym samym Fundusz stał się niejako źródłem finansowania pomysłów legislacyjnych, na które rządzący nie znajdują pokrycia ze środków budżetowych. Ograniczono więc jego funkcję solidarnościową, zgodnie z którą głównym celem istnienia Funduszu jest przeciwdziałanie bezrobociu.

Po trzecie – niska skuteczność działań aktywizacyjnych finansowanych z Funduszu Pracy. Zmniejszanie środków, przez Ministra Finansów, o 50% na aktywne polityki rynku pracy od 2011 roku, to pozbawienie szans na zatrudnienie 400 tysięcy bezrobotnych rocznie.

Powyższe praktyki wywołały ogromne niezadowolenie społeczne, czego przejawem były liczne wystąpienia OPZZ do Ministra Pracy czy parlamentarzystów. W efekcie nagłośnienia tego zagadnienia problem stanął także na Prezydium Komisji Trójstronnej (27.01.2011 r.), a postulaty tam zgłoszone spotkały się z aprobatą pozostałych partnerów społecznych. Stwierdzono jednoznacznie, iż należy rozważyć nowy sposób zarządzania Funduszem Pracy – z większą rolą partnerów społecznych w procesie decyzyjnym.

W październiku 2012 r. partnerzy społeczni (pracodawcy i związki zawodowe) przygotowali założenia nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, na mocy których nie byłoby możliwe blokowanie środków Funduszu Pracy przez ministra finansów. W założeniach zaproponowano m.in. powołanie Rady Funduszu, w skład której wejdą przedstawiciele pracodawców i pracobiorców, a głównym zadaniem Rady powinno być: przygotowanie rekomendacji rocznego planu finansowego w części dotyczącej finansowania aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu, wydatków na rzecz służb zatrudnienia, wydatków inwestycyjnych i pozostałych wydatków; zapobieganie praktykom posługiwania się środkami z Funduszu Pracy jako sposobem ograniczania wysokości zadłużenia budżetu. Partnerzy społeczni zaproponowali również utworzenie Krajowego Funduszu Szkoleniowego. Założenia nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zostały przedłożone do akceptacji na posiedzeniu Prezydium Trójstronnej Komisji w dniu 5 listopada 2012 r.

Na odpowiedź resortu pracy nie trzeba było czekać długo. Już w lutym 2013 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało założenia projektu ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych innych ustaw, natomiast 31 lipca 2013 r. ukazał się projekt nowelizacji ustawy, uwzględniający część postulatów partnerów społecznych. 27 maja 2014 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, która daje nadzieję bezrobotnym na zdobycie zatrudnienia, nadzieję pracodawcom na obniżenie kosztów pracy a osobom pracującym powyżej 45 roku życia na zdobycie nowych kompetencji czy podniesienie kwalifikacji i tym samym utrzymanie zatrudnienia.

Jako związki zawodowe czujemy ogromną satysfakcję, że nie tylko mogliśmy aktywnie uczestniczyć w procesie konsultacji i przygotowania niektórych rozwiązań. Jesteśmy usatysfakcjonowani w szczególności dlatego, że część naszych propozycji została przyjęta, jak np. instrumenty zwiększające mobilność wewnętrzną czy utworzenie Krajowego Funduszu Szkoleniowego.

źródło: OPZZ

aktualizacja (RP) 18.09.2015